امیر گنه: مه مَستهْ چشْ، شُوخهْ نینی
تنهْ ندیینْ سُو نَمُو نسُته نینی
دْ نوره جدا کنّی میونِ نینی
مَردمْ ره وَعدهْ کنّی، امّا چهْ (شهْ) نینی
ای وا، هَرْ کجه مه بیبفاره وینی
بَوُو ته بَندهْ ره دیمه چی (چه) غمگینی