صوفی محمد هروی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۶۲

گر کاتب قدرت به سر من ننوشتی

از صومعه دل میل نکردی به کنشتی

خرم دل آن کس که میسر شود او را

یاری و صراحی شراب و لب کشتی

گو بر سر خم می گلنار بمانید

سازید چو ا زخاک من غمزده خشتی

گر ره به سر کوی تو بردی دل زاهد

سودای بهشت و هوس حور بهشتی

ما را نرسیدی شرف عشق به عالم

کردست قضا در گل آدم نسرشتی

بر مهر تو دارم دل و غمهای رقیبان

حیف است که همخانه خوبی شده زشتی

جز نقش خیال تو نبودی به ضمیرش

هر شعر که صوفی ستم دیده نوشتی