طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ ۷۰۶

در کار معنی پروری کافتاده ناحق بر سرم

بخت بدم می افکند، هر دم به فکر باطلی

ای مرد قابل، واژگون اظهار حال خویش کن

کز دهریابی عافبت، مانند هر ناقابلی