صغیر اصفهانی » دیوان اشعار » ترکیبات » شمارهٔ ۱۷ - غدیریه در مدح زوج بتول ابن عم رسول علی‌ علیه‌السلام

امروز من اندر سر سودای دگر دارم

درباره می‌خوردن تجدید نظر دارم

خشت از سر خم خواهم یکمرتبه بردارم

سرهشته در آن نوشم تا هوش بسر دارم

ای مرغ طرب بالی بگشای و معلق زن

پائی ز سر مستی بر گنبد ازرق زن

حق حق زن و هوهو کن هوهو کن و حق‌حق زن

بر بیخبران تسخر بر بی‌بصران دق زن

با اهل زمین بر گو کز عرش بشیر آمد

خیزید باستقبال آن عرش سریر آمد

بر خیل خراباتی ده مژده که پیر آمد

با جلوه اللهی در خم غدیر آمد

معشوق ازل از رخ برداشته برقع را

هر دیده کجا بیند آن ماه ملمع را

خفاش شناسد کی خورشید مشعشع را

آری چو کند در برشه دلق مرقع را

از وجه هویت بین نی نسبت تمثالی

وجه علی اعلی وجه علی عالی

ای موسی بن عمران جای تو کنون خالی

تا کام دلت یابی از آن ولی والی

از خاک رهش گردون اندوخته گوهرها

آراسته گیتی را ز افروخته اخترها

تنها نه کنون باشد او ملجأ مضطرها

هنگام بلا از او جستند پیمبرها

گر او نه همی کردی در حق رسل احسان

تا حشر نیاسودی نوح از الم طوفان

یوسف نشدی آزاد از زاویه زندان

یعقوب نمی‌کردی طی مرحله هجران

استاد ملایک شد جبرئیل ز تعلیمش

خاک ره او گردید امکان پی تکریمش

اشیا رقم هستی خواندند ز ترقیمش

چون روز ازل گردون خم گشت بتعظیمش

هرکس بغلامانش داخل شد و محرم شد

می‌زیبد اگر گوئی او داخل آدم شد

آدم هم از این رتبت انسان مکرم شد

صورت ز علی آورد آنگونه معظم شد

ای قبله حق‌جویان محراب دو ابرویت

روی دل مشتاقان از هر طرفی سویت

نه گنبدگردون را پر کرده هیاهویت

در دیر و حرم مجنون بر سلسله مویت

تبلیغ محمد (ص) را در کارتو می‌بینم

سر تا سر فرقان را اسرار تو می‌بینم

روشن همه عالم را ز انوار تو می‌بینم

در معنی صورتها دیدار تو می‌بینم

ای پادشه عالم ما خیل غلامانت

گر باشدمان دستی داریم به دامانت

ما را بکن از احسان خود قابل احسانت

هر عیب و گنه داریم ای ما همه قربانت

نعمت علی آن اختر کز برج تو تابان شد

در دوده شه صابر بر فقر نگهبان شد

مر جشن غدیرت را ساعی ز دل و جان شد

بس مشگل مسکینان کز لطف وی آسانشد

من گرچه صغیر استم با وصف تو دمسازم

پر کرده جهانی را در مدح تو آوازم

شه صابر از این نعمت کرده است سرافرازم

هرکس بکسی نازد من هم بتو مینازم