سیدای نسفی » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۷۰

ای سرو ناز بنده ره رفتنت شوم

قربان نرم نرم سخن کردنت شوم

پامال نرگس سیه رهزنت شوم

مفتون چشم کم نگه پر فنت شوم

جان مرا فگار چو ایوب می کنی

چشم ز انتظار چو یعقوب می کنی

گاهی نظر تو با من محجوب می کنی

کم می کنی نگاه ولی خوب می کنی

ای شهریار حسن بکن داد و عدل من

معلوم طبع تو نشده جنس و فضل من

می نوش کرده یی به رقیبان سهل من

دامن به ناز برزده یی بهر قتل من

دیشب چو شمع غمکده بگداختی مرا

با دیگران نشستی و نشناختی مرا

یعنی نشان تیر بلا ساختی مرا

از صد قدم به ناوک انداختی مرا

از خنجر عتاب مرا می کنی هلاک

رحمی نمی کنی به من زار و دردناک

مست آمدی به گلشن و گل را زدی به خاک

کردی ز باده پیرهن عاشقانه چاک

چون سیدا گرفته ام از همدمان کنار

اعضای من ز داغ شده رشک لاله زار

بهر خدا بناله ام ای غنچه گوش دار

من بلبل ندیده بهارم رو مدار