سیدای نسفی » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۵۰

آب و تاب دوستی در سنبل موی تو نیست

رنگ و بوی آشنایی بر گل روی تو نیست

شیوه عهد و وفا در چشم جادوی تو نیست

یک سر مو راستی در طاق ابروی تو نیست

از وصال خویش با من هر زمان دم می زنی

دم به دم بر آتشم آبی چو شبنم می زنی

چشم می پوشی و عالم را به عالم می زنی

می دهی صد وعده و فی الحال بر هم می زنی

آخر از دست تو پا بر دین و ایمان می نهم

دل به طاق کوچه آتش پرستان می نهم

از غم زلف تو سر در کوی گبران می نهم

پر مرنجانم که رو در کافرستان می نهم

بر سرم می آیی و افگنده در خون می روی

همره اغیار با رخسار گلگون می روی

هر طرف مانند شاخ بید مجنون می روی

بی سبب از شاهراه وعده بیرون می روی

می روی با غیر و می سوزی من دیوانه را

می کنی با آشنا ترجیح هر بیگانه را

مست میایی و آتش می زنی کاشانه را

از کنار شمع می آری برون پروانه را

تا یکی باشد تو ای پیمان شکن ناآشنا

آستانت کرده ام عمریست با خود متکا

ای مه من گوش کن امروز حرف سیدا

آفتاب من عزیزش دار تا روز جزا