سیدای نسفی » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۴۷

به میدان آمدی و گوی و چوگان باختی رفتی

کشیدی تیغ و خونم ریختی و تاختی رفتی

پس از کشتن مرا بر سر علم افراختی رفتی

گذشتی بر مزارم شورشی انداختی رفتی

به هوش از بزرگان افزون تری در سال اگر خوردی

به صورت بیژنی با زور بازو رستم گردی

به اوج آستانت چون هلالم رخت گستردی

مرا اول به معراج قبول بندگی بردی

به جستجوی تو شبنم صفت از دیده پا کردم

به کویت آمدم از خان و مان خود را جدا کردم

ز من دل خواستی در خدمتت جان را فدا کردم

تمام عمر خود را صرفت ای ناآشنا کردم

مرا افتاده از عشق تو بر جان آتش سودا

نکردی هیچ چون پروانه بر احوال من پروا

به شاخ شعله مانند سمندر کرده ام مأوا

چو شمع از بی کسی سوختم ایستاده بر یکجا

نمی کردی تو هرگز ناله عشاق را سامع

بود پیوسته از دست نگاهت خنجر قاطع

بگفت سیدا هرگز نگشتی از ستم مانع

جفا کردی جفا کردی نکردی رحم بر جامع