سیدای نسفی » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۴۴

به بزم غیر تا سرو تو خود را جلوه گر کرده

نگاه خیره از هر سو تو را مد نظر کرده

به کوه و دشت می گشتم به یادت دیده تر کرده

شنیدم آه سردی با تو گستاخانه سر کرده

چمن از خواب شب هر صبحدم چشمی که وا سازد

تو را از یک طرف بلبل ز یکسو گل دعا سازد

چو شبنم از برای دیدنت از دیده پا سازد

به امیدی که با نبض تو دستی آشنا سازد

سر زلف کجت از تار ایمان است نازکتر

تو را رنگ از رخ گلهای بستان است نازکتر

بتان را دست اگر از شاخ مرجان است نازکتر

رگ دست تو صد بار از رگ جان است نازکتر

تنت ای سرو تا بر بستر گل همنشین گشته

مرا بهر رعایت دست بیرون زآستین گشته

تو را رنگ از حرارت همچو رنگ یاسمین گشته

گل رخسارت از دل سوزیی تب آتشین گشته

می نابی که شب تا روز در میخانه می خوردی

برغم آشنا با مردم بیگانه می خوردی

دل عشاق را چون چشم خود مستانه می خوردی

خمار خون مظلومان که بی قیدانه می خوردی

کسی را سیدا بخت و سعادت هست خوش باشد

به هر جا گر بود کارش عبادت هست خوش باشد

به چشم یار اگر ذوق ارادت هست خوش باشد

تو را صایب اگر پای عیادت هست خوش باشد