سیدای نسفی » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۴۲

ارباب جود را کف گوهرفشان نماند

دست گشاده‌ای به محیط دکان نماند

در روزگار ما ز سخاوت نشان نماند

از همت بلند اثر در جهان نماند

تا جغد طینتان به فضای چمن شدند

چون سبزه سایه پرور سرو سمن شدند

گلها ز بس که همدم زاغ و زغن شدند

مرغان نغمه سنج جلای وطن شدند

از اهل نماند درین خاکدان نشان

بستند آب و آئینه رخت خود از میان

خورشید گفت وقت وداعش به آسمان

روشندلان چو برق گذشتند از جهان

از دیده بصیرت ما خواب شد روان

ابیات از سفینه چو سیماب شد روان

تحریر از صحیفه چو خوناب شد روان

از چشم سرمه دار دوات آب شد روان

ای سیدا تو دل به مقام نجات کش

پای از مکان طایفه بی ثبات کش

چون خضر رخت خویش به آب حیات کش

صایب زبان خامه به کام دوات کش