سیدای نسفی » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۶

روزه محمل بست و دارم آه و افغان چون جرس

روزگاری شد که با آن ماه بودم همنفس

گوش نه امروز بر فریادم ای فریاد رس

عید شد هر کس ز یارش عیدیی دارد هوس

نصرت و فتح و ظفر بخت و سعادت یار تو

روز و شب اقبال و دولت هست خدمتگار تو

چشم ما روشن بود از پرتو دیدار تو

عید مردم دیدن مه عید ما رخسار تو

ساغر بزمت لبالب باشد از آب زلال

طبع صافت را مباد از گردش دوران ملال

ساکنان باغ می گویند شاها عرض حال

ما اسیر هجر و خلقی محرم بزم وصال

روزگاری شد که هستم بر دعایت استوار

نیست چون پروانه شبها مرغ روحم را قرار

آتش افتادست بر رگهای جانم شعله وار

سوخت جان من اگر آهی کشم معذور دار

بر سر کوی تو دارد سیدا حال تباه

نیست همچون سایه او را غیر دیوارت پناه

می توان گرداند از روی ترحم یک نگاه

می رود فریاد جامی بی رخت شبها به ماه