جیحون یزدی » دیوان اشعار » مراثی » شمارهٔ ۱۷ - در منقبت شاه اولیا علی مرتضی و شهادت حضرت علی اصغر

ای که فرو رفته ببحر تمنی

گاه بصورت چمی وگاه بمعنی

بشکن و بفکن هرآنچه اسفل و اعلی

خواهی اگر رستگی به نشئه اخری

احمد و حیدر که یک وجود و دو اسمند

کشور ایجاد را قویم طلسمند

گرچه ز صلب و رحم عیان بدو قسمند

لیک یکی روح رفته در بدو جسمند

شیر خدا آفتاب برج میامن

باب حکم پرده دار واجب و ممکن

مخزن اسرار هر چه ساری و ساکن

عرصه لاهوت راست ماه مهیمن

عقل بر ذاتش ازکبر به تصبی

عرش بر قدرش از عظم بتابی

نوح بنزد مقام او متنبی

جان نبی را تنش بهینه مربی

فرش در لامکان فراشته اورنگ

باسش قاروره قضا زده برسنگ

ملک ورا جبرئیل مرغ شباهنگ

پای تصور بکوی شوکت او لنگ

بود و نبود اسمی از تکون آدم

آدم تنها نه بلکه خلقت عالم

هستی او سکه زد بنقد پر وکم

چرخ بر کاخ او بنائی مبهم

ای که ز گردون چو شد مقام بخاکت

خلق نشاندند جنب ابن صهاکت

کیست که بیند رسل گریبان چاکت

ایزد ننموده جز به پیکر پاکت

عقبی بیروی تو بذلت دنیا

دنیا بارای تو بعزت عقبی

حکم تو صورت جدا کند زهیولی

با تو زمین نجف زگردون اعلی

هم ازل ازمهر تو باخذ مطالع

هم ابد از قهر تو بکسب مقاطع

از تو قلم زد بلوح نقش وقایع

امر شریعت بدون سعی تو ضایع

کشور توحید شد زقلب تو محدود

باره دین گشت ز اهتمام تو مشدود

بزم توصد پرده به ز جنت موعود

قوت ایزد ز بازوان تو مشهود

ای حرم کعبه ات ز حلقه بگوشان

وی دل دانای تو زبان خموشان

با تو که گفت ازحسین چشم بپوشان

خاصه در آندم که اهل بیت خروشان

گفتند این طفل کو چو بحر بجوشد

نیست چو ماکز عطش بصبر بکوشد

اشک بپاشد چنانکه خاک بپوشد

رخ بخراشد چنانکه جان بخروشد

هی بفغان خود زگاهواره پراند

مادر او هم زبان طفل نداند

نه بودش شیر تا بلب برساند

نه بودش آب تا برخ بفشاند

گاهی ناخن زند بسینه مادر

گاهی بیجان شود بدامن خواهر

باری ازما گذشته چاره اصغر

با بنشانش شرار آه چو آذر

شه ز حرم خانه اش ربود و روانشد

پیر خرد همعنان بخت جوان شد

زین پدر وزن پسر بلرزه جهان شد

آمد و آورد هر طرف نگران شد

گفت که ایقوم روح پیکرم اینست

ثانی حیدر علی اصغرم اینست

آن همه اصغر بدند اکبرم اینست

حجه کبرای روز محشرم اینست

او که بدین کودکی گناه ندارد

یا که سر رزم این سپاه ندارد

بلکه بس افسرده است آه ندارد

جای دهید آنکه را پناه ندارد

ناکه از آنقوم از سعادت محروم

حرمله اش تیرکینه راند بحلقوم

حلق وراخست و جست برشه مظلوم

وز شه مظلوم آن سه شعبه مسموم

طفلی کز تشنگی بغم شده مدغم

جست و برآورد دست و خست رخ از غم

گردن و سرگاه راست کرد وگهی خم

شه زگلویش کشید تیر و هماندم

شاها جیحون کهینه چامه نگارم

کز فر تو مهر گشته حاجب بارم

ده به امم اجر هرچه مدح تو آرم

من بجنان و جحیم کار ندارم