جیحون یزدی » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۱۶ - وله

ای به خم زلف تو حجله چینی صنم

خال تو در زیر چشم نا فه و آهو بهم

برهمنت آفتاب حلقه بگوشت حرم

خنده پدید از لبت همچو وجود از عدم

ای بدو مرجان تو عقده در رمندرج

نرم سرانگشت تو کلید گنج فرج

عشق تو عشاق را خوبتر از هر نهج

قامت ما شد کمان ابرویت از چینت کج

گرچه بود نرم تر زاطلس چیست عذار

لیک کند نرمیش بردل ما خارخار

مشک تو ناهید پوش سرو تو خورشید بار

با رخت از روشنی بود مه و مهر تار

بازتر از خون کیست خنجر نازت بمشت

کآرزوی آن مرا زخم نخورده بکشت

در رهت اندوه و رنج راحت خرد و درشت

بهر زمین بوس تست گر شده ام گوژپشت

سجده بخاک درش مایه نور جباه

ناصیه آفتاب برسخن من گواه

نعل سم بادپاش حلقه کش گوش ماه

رایت منصور او آیت فتح سپاه

ایکه بدیهیم تو عرش برین داده بوس

در بر منجوق تو گونه خورسندروس

فوج ترا اوج چرخ توشه کشی چابلوس

مهابتت بشکند سطوت افغان بکوس

جرعه کش مهرتست هر چه بگیتی بقا

ریزه خور قهرتست آنچه بگیهان فنا

تابع امرت قدر مطیع نهیت قضا

خوف موبد بود از تو گسستن رجا

روزی کز توسنی خنگ رجال نبرد

گرد زغبرا زنند برفلک گرد گرد

پیچد از آوای کوس دردل البرز درد

گوشت بچشمه زره جوشد ز اندام مرد

ناگه گیری بر اسب چون تو زصرصر سبق

بیلکت از پیلها باز نوردد ورق

زان همه گردان کتی سد مجال نطق

از دم تیغت که هست جوهر تأیید حق

میرا این نغز شعر که غرق معنی بود

زحسن مضمون بکر یکسره حبلی بود

باکره و حامله این خوش دعوی بود

نی نی اشعار من مادر عیسی بود

تا که بگرید غمام بخت تو در خنده باد

تا که زند خنده برق خصم توگرینده باد

ز رفته ات خوبتر زمان آینده باد

نخل مراد تو سبز بیخ غمت کنده باد