فیاض لاهیجی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۱

جلوة قد تو از چاک دل ما پیداست

این شکافی‌ست که تا عالم بالا پیداست

گرچه از ناز ز هر دیده نهان می‌گردی

عکس روی تو در آیینة دل‌ها پیداست

حسن لیلی مگر از پرده برآمد، که دگر

پی دیوانگی از دامن صحرا پیداست

کشتی ما که سلامت رویش در خطرست

عاقبت خیریش از سوزش دل‌ها پیداست

چشم حیران خبر از جلوة پنهان دارد

معنی این سخن از صورت دیبا پیداست

ظرف پر نیست میّسر که تراوش نکند

قطره هم‌چشمی دریاش ز سیما پیداست

هیچ‌کس آتش پنهان نتوانست افروخت

عشق پوشیده مدارید که پیدا پیداست

قتل پنهانی من نرگس مخمور ترا

هست از هر مژه پیدا و چه رسوا پیداست

مهربانی طبیب آینة حال نماست

شدّت این مرض از رنگ مسیحا پیداست

گر بر آیینة امروز نظر بگشایی

بی‌کم و بیش درو صورت فردا پیداست

زود رفتی ز در میکده بیرون فیّاض

از تو در مجلس این دردکشان جا پیداست