بلند اقبال » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۸۴

مرا به جز غم وحسرت ز عشق یار چه حاصل

به غیر حیرت و غفلت به روزگار چه حاصل

تو رابه نشئه هستی به غیر مرگ چه صرفه

بود ز باده و مستی به جز خمار چه حاصل

گرفتم این که سپردم به دست لاله رخان دل

سوای خون دل و چشم اشکبار چه حاصل

در این دیار ندیدیم دلبری که برد دل

دگر توقف ما اندر این دیار چه حاصل

کسی که سال و مه عمر اوست بهمن ودی مه

چو فرودین رسد وفصل نوبهار چه حاصل

خزان هوا وتماشای باغ داده چه لذت

چو رفت گل ز گلستان ز سیر خار چه حاصل

هر آنکه آمده اقبال او بلندبه عالم

نباشد ارچومن خسته خاکسار چه حاصل