بلند اقبال » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۰

چه سان از رخ دهم نسبت به ماهت

توهستی گل چرا خوانم گیاهت

به عالم چون تو نبود خوبرویی

خدا از چشم بد دارد نگاهت

توشاه کشور حسنی و باشد

صف برگشته مژگانت سپاهت

اگر سروی چه می باشد قبایت

وگر ماهی چه می باشد کلاهت

سیه کردند آخر روزما را

خط وخال و دوچشمان سیاهت

مرانم بی گناه از در گنه نیست

اگر گویی که این باشد گناهت

غبار راه او کحل البصر شد

بلند اقبال تا شدخاک راهت