کوهی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۱۰

یحبهم و یحبونه چرا فرمود

بغیر او چو دکر نیست شاهد و مشهود

نظر بباطن خود کرد ظاهر خود دید

بذات خویش بود این خطاب و گفت و شنود

بهر چه کرد نظر غیر خویشتن چو ندید

ز کام خود همه تسبیح بر زبان بگشود

بعین آمد و آنگاه کنت کنزا گفت

نمود شاهد جانها ز غیب رخ بشهود

که بود آدم و نوح و خلیل و ابراهیم

که بود یوسف و یحیی که بود صالح و هود

هم او ۳ است احمد و عیسی هم اوست شیث و شعیب

هم او ۴ ست یونس و الیاس و موسی و داود

بطاق ابروی او سجده کرد کوهی و دید

که غیر حضرت او نیست ساجد و مسجود