میرزا حبیب خراسانی » دیوان اشعار » بخش دو » رباعیات » شمارهٔ ۴۵

تا چند بتا تو سرکشی خو داری

تا کی جانا گره بر ابر و داری

این روی سیه میشود، این موی سپید

ناز اینهمه گر بروی یا مو داری