نظام قاری » دیوان البسه » غزلیات » شمارهٔ ۶۸ - مولانا کاتبی فرماید

این کهن دیر جهان کشته فراوان دارد

دم عیسی نفسی جو که دلش جان دارد

زوده نرم که اقلیم صفاهان دارد

تو مپندار که از معدن کتان دارد

در بر حجله پرزیورو کت رخت سیاه

دیو راهست اگر تخت سلیمان دارد

رخت گازر سزدش عشق که با دامن پاک

سنگ بر سینه زنان روببیابان دارد

بخیه را چونکه شکافند نگر باکرباس

کین کفن بر کف و او تیغ بدندان دارد

مسجدی دان بصفت جامه که شیرازه چاک

راست بر صورت محراب بدامان دارد

برد از لحیه روباه و بروت ما چه

خجلت آنریش که دهقان خراسان دارد

بر سر اقمشه و رخت نفیس ایقاری

این کهن دیر جهان کشته فراوان دارد