صفایی جندقی » دیوان اشعار » نوحه‌ها » شمارهٔ ۴۳

دل همی خواست که ریزد سر و جان در پایت

اینک اندر پی خون تیغ به کف اعدایت

رخصت حرب گر از آن لب جان بخشایت

سر تسلیم نهادیم به حکم و رایت

جان سپردن به تولای تو در سر داریم

سر نهادن به کف پای تو در سر داریم

نه کنون شوق تماشای تو در سر داریم

روزگاری است که سودای تو در سر داریم

چشم خاصان به تو مشغول ز هر چهر و قدی

جان پاکان به تو مشعوف ز هر نیک و بدی

تو به هردل که گذشتی و درو جای شدی

تو به هرجا که فرود آمدی و خیمه زدی

عمر بردن همه بی روی تو رنج است و ملال

زار مردن همه در کوی تو عیش است و وصال

محو نقش بر و بالات سراپای خیال

همچو مستسقی و سرچشمه ی نوشین زلال

جان سپاری رهت خواست دل از عهد الست

حاصل از عمر نداریم جز این مایه به دست

کیست آن کس که از او دل نتوانیم گسست

دیگری نیست که مهر تو بدو شاید بست

وقت آن شد که رفیقان سر هیجا گیرند

بگذرند از سر جان راه براعدا گیرند

دم دیگر به صف خلد برین جا گیرند

روز آن است که یاران ره صحرا گیرند

سر و تن چیست که در پای تو گردد ایثار

دل و جان نیز درین راه سزاوار نثار

مردمان طعن زنندم که نگشتی بیدار

دوستان عیب کنندم که نبودی هشیار

غافل از آن که درین خاک به خون باید خفت

جز به خون ریزی دل غنچه شادی نشکفت

سخن از هرکه صفایی نه سزاوار شنفت

دوش در واقعه دیدم که نگاری می گفت