سنایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۹

روزی که بتم ز فوطه رخ بنماید

با فوطه هزار جان ز تن برباید

در فوطه بتا خمش ازین به باید

عاشق کش فوطه پوش نیکو ناید