خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » غزلیات » شمارهٔ ۱۸۷

این چه بویست که از باد صبا می شنوم

وین چه خاکست کزو بوی وفا می شنوم

گر نه هدهد ز سبا باز پیام آوردست

این چه مرغیست کزو حال سبا می شنوم

از کجا می رسد این قاصد فرخنده کزو

مژده ی آن مه خورشید لقا می شنوم

ای عزیزان اگر از مصر نمی آید باد

بوی پیراهن یوسف ز کجا می شنوم

می کنم ناله و فریاد ولی از در و کوه

سخن سخت بهنگام صدا می شنوم

نسبت شکل هلال و صفت قامت خویش

یک بیک زان خم ابروی دو تا می شنوم

این چه رنجست کزو راحت جان می یابم

وین چه دردست کزو بوی دوا می شنوم

ای رفیقان من از آن سرو صنوبر قامت

بصفت راست نیاید که چها می شنوم

باد صبح از من خاکی اگرش گردی نیست

هر نفس زو سخن سرد چرا می شنوم

سخن آن دو کمانخانه ی ابروی دو تا

نه باندازه ی بازوی شما می شنوم

هر گیاهی که زخون دل خواجو رستست

دمبدم زو نفس مهر گیا می شنوم