اوحدی » دیوان اشعار » فی لسان الاصفهانیه » شمارهٔ ۴

سر ترسم که پابند هوای تو نبو

دل نشو کرت که خاک کف پای تو نبو

دیم خورشید که لسیش و سرکفت ب

روشنو این که بسوی و سیمای تو نبو

شیخ و قاضیت برینند بر به رک بمهر

چشم شیخ و دل قاضی و گوای تو نبو

ورم هر مالی هژیر ترا گر عرض کرند

یعلم الله که هیچ کسم بپای تو نبو

هزرت دات که دین و دل و دینی ایرو

سهل بو این همه ترسان که رای تو نبو

م زین بوس تو ناچار بکو کرت ایرو

و سر کو اگرم سر و سرای تو نبو

وازنه واژن که ون گردجهان کمتر کوش

کی م ویکاره توقع بوفای تو نبو

پای جور تو کی شود ارت که دین چرخ کوود

مرد ویداد زلف سمن سای تو نبو

اگرت ذره صفت خلق و رستند بمهر

سربسر بکشته که یک ذره و نای تو نبو

اوحدی تا که تساو توشه جیش بدی

چشم آن خود جه بوینو که وشای تو نبو