جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۸۰

این چه بیداد است ای شمشاد قامت می‌کنی

در شکرخندی نهان شور قیامت می‌کنی

جام بی‌مهریت بادا سرنگون زاهد چو چرخ

باده‌نوشان محبت را ملامت می‌کنی

در چنین فصلی که بوی گل به دامان هواست

گر رسانی ساقیا جامی کرامت می‌کنی