خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۲

قانع به یک استخوان چو کرکس بودن

به زآنکه طُفیلِ خوانِ ناکس بودن

با نانِ جُوینِ خویش حَقّا که بِه است

کآلوده و پالودهٔ هر خَس بودن