یغمای جندقی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۱۱

شبان تیره که از تاب زلف یار بنالم

به خویش پیچم و همچون گزیده مار بنالم

نه آن گلی که به چشم و دلم ز مهر ببخشی

اگر سحاب بگریم اگر هزار بنالم

شبی سیاه و در او ساز رعد بینی و باران

به روز خویش چو با چشم اشک بار بنالم

به پاس حرمت پیری به یاد آن بر و دامان

رضا مباش که چون طفل شیرخوار بنالم

همی چو برق بخندی چو ابروار بگریم

همی چو باغ ببالی چو رعد سار بنالم

ز روزگار بنالیدمی به مردم از این پس

بر آن سرم که ز مردم به روزگار بنالم

ز سنگ سبزه بروید اگر خریف بگریم

ز شاخ شعله بر آید اگر بهار بنالم

ز صد سوار ننالند غازیان مجاهد

خلاف من که ز یک طفل نی سوار بنالم

به کوه سیل بر آید اگر به دشت بگریم

ز دشت برق جهد گر به کوهسار بنالم

دو گیتی ار همه دشمن مرا از آن همه یغما

امان مباد به جان گر به زینهار بنالم