امامی هروی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۱

تو که خود مونس روان بودی

چون ز چشم دلم نهان بودی

من خود اندر حجاب خود بودم

ورنه با من تو در میان بودی

از تو می یافتم خبر، بگمان

چون شدم با خبر، گمان بودی

جانم اندر جهان ترا می جست

تو خود اندر میان جان بودی

بی تو در کائنات هیچ نماند

خود تو بودی که بی گمان بودی

ای امامی اگر نشان اینست

پس تو بی نام و بی نشان بودی