واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۷

بر درگه خلق، بندگی ما را کشت

هر سو پی نان دوندگی ما را کشت

فارغ نشویم یکدم از فکر معاش

ای مرگ بیا که زندگی ما را کشت!