واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۹

جایی که کسی پی نبرد، بی جایی است

رویی که نریزد آب، ناپیدایی است

چیزی که بماند بکسی، بیچیزی است

یاری که نرنجد ز کسی، تنهایی است