واعظ قزوینی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۰۴

خوشا سراب که، پا از عدم برون نگذاشت

قدم چو موج، درین بحر نیلگون نگذاشت

از آن جرس زته دل همیشه نالان است

که پا زحلقه دلبستگی برون نگذاشت

بس است بر جگر عقل داغ این معنی

که پا به دام علایق کس از جنون نگذاشت

خرام ناز، بسردی رسد، که از تمکین

چو شمع ریشه اش از خویش پا برون نگذاشت

چنان گذشت زدل آن نگاه یغمایی

که غیر حسرت آن چشم پرفسون نگذاشت

سری کشید بهر کوچه گرچه واعظ ما

ولی قدم ز سرکوی او برون نگذاشت