نظیری نیشابوری » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۳۱۳

از نیاز و طاعتم مقصود دیدارست و بس

چون شود روز قیامت با توام کارست و بس

بس کمر در خدمت گبر و برهمن بسته ام

این که می سازم ردا و خرقه زنارست و بس

نکته ای از دوست بر خاطر گران آورده ام

هرکه از گلزار می آید گلش بارست و بس

دیده بهر ابتلا صد جا فریبم می دهد

گرد دل هرچند می گردم همین یارست و بس

تا به گردن شیخ در قرض نماز و روزه است

گر به تحقیقش ببینی ریش و دستارست و بس

جذبه خاص عنایت کی دلیل ما شود

دستگیر ما ضعیفان ناله زارست و بس

نه دم صوفی صفا بخشد نه راز خلوتی

روشنی دل ز فیض چشم بیدارست و بس

یوسف از بیع «نظیری » رفته بیرون بارها

در همه بازار قلاشی خریدارست و بس