الهامی کرمانشاهی » شاهدنامه (چهار خیابان باغ فردوس) » خیابان دوم » بخش ۵۷ - برانگیختن عمر – ازرق شامی رابه مبارزت ح قاسم

ز بیمش سپهدار ناپاکزاد

بلرزید چون بید از تند باد

یکی تیره دل مرد خنجر زنی

هژیر دژ آگاه مردافکنی

که او ازرق بدگهر داشت نام

نژاد وی از مرز ویران شام

بد استاده چون کوه آهن زدور

نمی کرد رای نبرد از غرور

به بر خواند او را سپهدار شوم

به نیرنگ آهن دلش کردموم

بدو گفت کای مردبا زور و فر

به سر پنجه و یال چون شیر نر

پر آوازه ی تست روی زمین

بدین یال و برز و برسهمگین

ز شاهنشه شامیان سالیان

بسی سود آید ترا بی زیان

به پاداش آن بخشش و خواسته

یکی کار کین را شو آراسته

برو زین دلاور بر آور دمار

مرا و سپه را دل آسوده دار

بدو گفت ازرق که در مصر و شام

به مردی چنانم بلندست نام

که با یک هزار از سواران کار

شمارندم انباز در روزگار

تو خواهی که نامم درآری به ننگ

ابا خردسالی فرستی به جنگ

به رزم یکی شیر مردم گمار

که گردد هنرهای من آشکار

زازرق عمر چون بدینسان شنفت

بدو خنده ی خشمگین کرد و گفت

چنانی که گفتی وزآن برتری

گواهم ترا اندرین داوری

ولیکن ازین دوده ی نامور

چنان چونکه باید نداری خبر

اگر نام این دودمان درابه کوه

بخوانند کوه از وی آید ستوه

ویا بر فلک در نوردد بهم

ویا بر به دریا خروشد زنم

همه با دلیری ز فرخنده مام

بزایند این دوده نیکنام

زکس این دلیری نیاموختند

ز حیدر به میراث اندوختند

تو مشمار بازیچه پیگارشان

ز نیروی یزدان بدان کارشان

از اینان یکی کودک خردسال

زما یک سپه مرد با سفت و یال

برو کانچه گفتم بیابی درست

اگر نه بهانه نبایدت جست

اگر زنده برگشتی ازاین جوان

زهر مرد افزونی اندر جهان

بگفتا نشاید به افسون وبند

مرا آوری پست نام بلند

بدین برز و بالا و این سفت ویال

نخواهم شدن پیش این خردسال

مرا چار پور است هریک دلیر

که رخ برنتابند از رزم شیر

فرستم به رزمش یکی زان چهار

که آید روا کام فرمانگزار

بگفت این و برگشت بر جای خویش

مهین زاده ی خویش را خواند پیش

برآراست او را به ساز ستیز

بگفتش که زی پهنه بشتاب نیز

سر این جوان را در آور به گرد

چو باد دمان سوی من باز گرد

مبادا که سست آوری کارزار

که نزد سپهبد شوم شرمسار

چو بشنید این، از پدر زشتخوی

به پیکار شهزاده آورد روی

هم از گرد ره بر جهانجو بتاخت

عنان درکشید وسنان برفراخت

چو شهزاده آن حمله از وی بدید

یکی نعره ای خشمگین بر کشید

بیفکند بر سینه ی نابکار

سنانی گزاینده مانند مار

ستمگر سپر داشت زآهن به دست

نشد کارگر نیزه درهم شکست

به خشم اندر آمد نبرده جوان

سنان را بیفکند و تیغ از میان

برآورد و بر بدگهر حمله کرد

همی خواست از وی بر آورد گرد

خم آورد هم نیزه یکسو فکند

کشید از میان آبداده پرند

سپر و برسر آورد داماد شاه

چو مه شد نهان زیر ابر سیاه

زتیغ بداختر سپر بردرید

سرتیغ بر دست قاسم رسید

شهنشاه زاده عنان گردکرد

بدانسوی میدان شد از پیش مرد

ز دستار یک لخت ببرید ودست

بدان لخت دستار محکم ببست

چو این دید یک تن ز یاران شاه

بیامد دمان سوی آوردگاه

یکی اسپر آوردش از شهریار

چو گردون ز سیاره گوهر نگار

سپر بستد و تاخت زی همنبرد

بگردید با تیغ برگرد مرد

زنو زاده ی ازرق کینه خواه

برآهیخت تیغی به فرزند شاه

به ناگه چمان چرمه اش کرد رم

سوار از چپ وراست بگرفت خم

تهی شد ز سر خود و از پا رکیب

در آمد ز پشت هیون برنشیب

چو آن دید شهزاده شد گرم تاز

بدو کرد دست دلیری دراز

بپیچد موی سرش را به دست

برآوردش از جایگاه نشست

همی تاخت پوینده ی خویش را

همی برد با خود بد اندیش را

در آن گرمی اش برزمین زد چنان

که در پیکرش خرد شد استخوان

به خونش همه پهنه آلوده کرد

تنش با تک باره فرسوده کرد

سنان و پرند آورش برگرفت

مبارزه طلب کردن از سر گرفت

به جامه در ازرق بیفکند چاک

بپاشید بر فرق خود تیره خاک

دگر پور خود را سلیحی گزین

بداد و فرستاد زی دشت کین

مگر کین رفته بجوید همی

ز رخ گرد ننگش بشوید همی

بد اختر چو آمد سوی رزمگاه

برآورد آوا به داماد شاه

که کشتی جوانی سرافراز را

دلیری یلی ناوک انداز را

که درشام چونان سواری نبود

به خونش کنم روی بختت کبود

بدو گفت فرزند ضرغام دین

چه مویی ز سوک برادر چنین؟

هم ایدون بر او روانت کنم

به دوزخ درون میهمانت کنم

بگفت این و بر وی بغرید سخت

سر از پای گم کرده شوریده بخت

چنان نیزه ای زد به پهلوی او

که نوکش برون جست زانسوی او

تهی گشت از اهرمن روزگار

درافتاد بر دشت پیکار خوار

دگر باره زآنان هماورد خواست

بزد بانک بر لشگر و مرد خواست

سیم پور ازرق درآمد ز جای

بیامد سوی شیر رزم آزمای

هم ازگرد ره سبط خیرالامم

مراو را به یک نیزه زد بر شکم

کش ازپشت بگذشت نوک سنان

برون شد زدست بد اختر عنان

درآمد ز پشت تکاور به خاک

پدر شد به سوک وی اندوهناک

چو این چارمین پور ازرق بدید

بدان کشته گان جامه برتن درید

تکاور به میدان ناورد راند

جوان را به دشنام لختی بخواند

چو با آن سرافراز شد روبرو

بیفکند پیچان سنان سوی او

شهنشاه زاده ندادش امان

بدو تاخت توسن چو باد دمان

بزد تیغ و از پیکرش دست راست

بیفکند وزان پهنه فریاد خاست

عنان را بپیچید نامرد ازو

سوی ازرق بد گهر کرد رو

همی رفت و خون می چکید از برش

زره پر زخون ونگون مغفرش

به نزد سپاه آمد و جان سپرد

روانش خدا سوی دوزخ ببرد

ز ازرق چو شد کشته آن چار پور

هش از مغز او گشت یکباره دور

همی از زنخ کند ریش پلید

گرازانه آوا ز دل بر کشید