ای پر دُر گوش من ز چنگت
وی پر گل چشم من ز رنگت
هنگام سماع بر توان چید
تُنگ شکر از دهان تنگت
چون چنگ به چنگ بر نهادی
آید ز هزار زهره ننگت
چون شوخ نه ای بسان نرگس
کی باده دهد چو بادرنگت
هم صورت آهویی به دیده
زین است تکبرِ پلنگت
در صلح چگونه‌ای که باری
شهری‌ست پُر از شکر ز جنگت
ای چشم خوشت مرا چو دیده
یک روز مباد آژرنگت