مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۷

بی باغ رخ تو عمر من بی برگ است

خون مژه‌ام پوشش و خاکم برگ است

بعد از تو در این جهان که زندان من است

هر روز که زنده‌ام هزاران مرگ است