مجد همگر » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۷۷

دیدی که مهر ما به چه‌سان خوار داشتی

عهد مرا چگونه سبکبار داشتی

دیدی که تا ز مهر تو تیمار داشتم

ما را چگونه در غم و تیمار داشتی

تا داشتم چو جان و دلت داشتم عزیز

تا داشتی چو خاک رهم خوار داشتی

بس روز تا شبم ز خور و خواب بستدی

بس شب که تا به روزم بیدار داشتی

ز اوّل که لاف دوستی و مهر ما زدی

با ما نه زین صفت سرِ آزار داشتی

تا نقطه وفای تو درسینه داشتم

سرگشته‌ام به صورت پرگار داشتی

یکچند داشتی دل و پس کشتیش به جور

چندین زمانش از پی این کار داشتی

امسال با که داری کز ما بریده‌ای

آن رغبتی که در حق ما پار داشتی