ادیب الممالک » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۲۴۹ - مسمط راز تیموری

یک گروهی را بینم اندر سر

جقه عدل است تاج منصوری

کس نگوید چون کس نپیچد سر

چون رسد زایشان حکم و دستوری

لیک اخراج از تخت و تاجستی

می کشد زین باد شمعشان کوری

با اجل نزدیک با فنا مقرون

از طریق حق هرکرا دوری

بسته خواهد شد راه حج بر حاج

ثبت طومار است حکم مجبوری

ذوالفقار او گیرد از خون رنگ

سوسنش گردد چون گل سوری

خلق عالم را پیکر و اندام

می بسوزد چون شمع کافوری

هم یهودی هم داسن ارنائود

شور چنگیزی است قتل تیموری

مات و خوار و زار درهم و برهم

غرق اندوهند جفت رنجوری

بندگی سازد شاه هفت اقلیم

ور سلیمان است می کند موری

تانهند از سر تا برند از یاد

نشاه خمر و شور مخموری

مملکت آباد رسته از بیداد

چون دل مؤمن چون رخ حوری

از ادیب این راز روشن افتاده است

ز آنکه مستان را نیست مستوری