ادیب الممالک » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۹۷

ز«ده مویز» کسی کو طلب کند گندم

چو ابلهی است که جوید ز یاسمین گشنیز

مویز زاده تاک است و نان سلاله خاک

نژاد خاکی خوار است و نسل تاک عزیز

به حکم آنکه خدایم ز اولین فطرت

بداده دانش و فرهنگ و هوش و رای و تمیز

ز«ده مویز» نخواهم از این سپس گندم

ولیک خواهم آب گشاده را ز مویز