قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۵

گر بنده بُدَم کنون شدم یِکرَهْ شاه

مانده شود از پیاده بر یکره شاه

تا بر تو عروس من شود یکره شاه

تا از غم تو شوم همی یکره شاه