قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۰

هر گه که ترا بطبع پاک انگارم

بهتر ز جهان و جان پاکت دارم

گر تو بحدیث کس مرا نگذاری

بالله که ترا بجان خود بگذارم