قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۸

تا کی ز فراق بر دلم بند بود

اندوه فراق بر دلم چند بود

آن دل که بدلبر آرزومند بود

در فرقت او چگونه خرسند بود