فلکی شروانی » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۱۵ - مطلع ثانی

کجا شد آنکه مرا خان بدو بدی خوش و خرم

که تا شد او دل و چشمم تباه شد ز تف و نم

ز هجر آن لب نوشین که بود همدم جانم

دلم برید و ز چشمم بریده می نشود دم

دلم ز حسرت خالش چو خال اوست پر از خون

قدم ز فرقت زلفش چو زلف اوست پر از خم

دلم نماند ز عشقش ولی بماند غم دل

بدان دلی که ندارم به چند گونه خورم غم

مراست تا بشد از من نوازش بم و زیرم

خروش زارتر از زیر و ناله صعب تر از بم

به داغ اوست مرا جان وز او نیافته درمان

به زخم اوست مرا دل وز او نیافته مرهم

ز دوست دورم و دارم تنی به رنج معذب

ز یار فردم و دارم دلی به درد متهم

لحرقتی لحبیبی یذم من هو ید زی

لشفقتی لعشیقی یلوم مق هو یعلم

اذالبلاء به روحی دنا فقلت تفضل

اذالعناء لقلبی دعا فقلت تقدم

فان بعثت کتابی، فقد ندی و تعدی

وان طلبت جوابا فقد اوتی و تبرم

اگر چه گشت پریشان نشاط من ز غم او

امید هست که آید به فر شاه فراهم

جهان فر و فراست خجسته پور فریدون

که از سموم نهیبش شود نسیم سماسم

زهی تن تو منزه ز شکل های مزور

خهی دل تو مصفا ز فعلهای مذمم

بروز تا ملک چین شود سوار بر اشهب

چو شاه هند سحر گه شود پیاده ز ادهم

به پشت اشهب و ادهم رسیده باد بر تو

ز هند و چین همه ساله خراج و باج دمادم

همیشه از پی نصرت فضای تیر تو صافی

مدام بر سر دشمن قضای تیغ تو مبرم

از اختلاف عناصر تن حسود تو مضطر

ز انتقال طبایع دل عدوت مخیم

ز بوم صحن سرایت بهشت گوشه گلشن

به سوی بام جلالت سپهر پایه سلم

ظفر به تیغ تو غالب هنر ز رای تو خیره

فلک به قدر تو اعلا جهان به جاه تو خرم