مجیرالدین بیلقانی » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۲۸

طارم زر بین که درج در مکنون کرده اند

طاق ازرق بین که جفت گنج قارون کرده اند

پیشه کاران شب این بام مقرنس شکل را

باز بی سعی قلم نقشی دگرگون کرده اند

سبز خنگ چرخ را از بهر خاتون هلال

این سر افسار مرصع بر سر اکنون کرده اند

علم طشت و خایه از زاغان ظلمت بین که باز

صد هزاران خایه در نه طشت مدفون کرده اند

از برای قدسیان سی پاره افلاک را

این ده آیت های زر یاب چه موزون کرده اند

خرده کاری بین که در مشرق تتق بافان شب

دق مصری را نورد ذیل اکسون کرده اند

پرچم شب شاید ار بر رمح ثاقب بسته اند

طاسک پرچم ز طاس آسمان چون کرده اند؟

یارب این شام دوالک باز و صبح زود خیز

چند بر جان و دل خاصان شبیخون کرده اند

چرخ پیکانست و می ماند بدان شکل شفق

کز دل روحانیان پنگان پر از خون کرده اند

صد هزاران چشم و یک ابروست بر رخسار چرخ

تا ز میم ماه نقاشان شب نون کرده اند

زهره همچون ذره سر تا پای در رقص است از آنک

کم زنان آسمانش باده افزون کرده اند

نسر طایر را چو باز چتر سلطان جهان

در گریز طارم پیروزه میمون کرده اند

رکن دین الحق و ظل الله مولی الخافقین

کز وجودش عقل را بنیاد و قانون کرده اند

بوالمظفر ارسلان سلطان حق پرور که خلق

دل به عشق دولت باقیش مرهون کرده اند

وجه خرجش نیمه افلاک و انجم داده اند

ملک موروثش دو ثلث از ربع مسکون کرده اند

نه فلک را از برای خواندن ورد ثنا

بر در سلطان موسی دست هرون کرده اند

آفتاب محض گشت این سایه و نادرتر آنک

آفتاب از سایه بی نیرنگ و افسون کرده اند

گر دمد از خون دشمن بوی مهرش طرفه نیست

زانک نقاشان فطرت نافه از خون کرده اند

باز چترش را که طاوس ملایک صید اوست

در یکی پر صد هزاران فتح مضمون کرده اند

هر که با او باد در سر داشت چون شیر علم

هم سگان خونش به خاک تیره معجون کرده اند

ترشد از شرم کفش جیحون و بی شرمی است آنک

خشک مغزان نسبت دستش به جیحون کرده اند

سایه او ای خدا! این سایه را پاینده دار

بر سر عالم هما آسا همایون کرده اند

رغم مشتی کند و بی معنی چو شمشیر خطیب

منبر نه چرخ را با قدر او دون کرده اند

خنجر هندیش چون هندو در آتش می جهد

آری آن آتش ز خون خصم وارون کرده اند

ای شهنشاهی که از شش حرف نامت ثابتات

حرز هفت اندام این پیروزه طاحون کرده اند

این همه گردون گردان هیچ می دانی که چیست؟

چون ندانی کز دلت وهم فلاطون کرده اند

گرد میدانت ورای کوی خاکی پرده ایست

نام آن گرد اختران در خاک گردون کرده اند

پاسبانانت به سیلی ظلم ظالم پیشه را

بارها زین تنگنای خاک بیرون کرده اند

ساکنان عالم شش روزه روزی پنج بار

لحن کوست را نوای طبع محزون کرده اند

هر کجا بر سقف شمع افروز گردون شاهدی است

خویشتن بر طره چتر تو مفتون کرده اند

نام نه چرخ سدایی چون فقع بر یخ نویس

چون به بخشش نام دستت نیل و سیحون کرده اند

بحر دون القلتین از دست دستت خون گریست

در صدف آنگه ز اشگش در مکنون کرده اند

تیغ زن چون آفتابی راست وان کت کژ نهاد

حادثاتش در زمین چون سایه مدفون کرده اند

آز را دست و دلت کز هر دریا نسخه ایست

در دام داری به از ماهی ذوالنون کرده اند

کاوه شد تیغ تو ضحاکان ظلم اندیش را

کز سر بی حسی از گاوی فریدون کرده اند

بهر آحاد وشاقان تو از شکل هلال

نقره خنگ چرخ را زین زر ایدون کرده اند

زبده فطرت تویی وین حشوها مادون تست

از برای خدمتت ابداع مادون کرده اند

خسروا این بوالعجب کاران چرخ مهره باز

حقه جانم به خون ناب محشون کرده اند

گاهم از بزم تو همچون جرعه دور افکنده اند

گاه بی صدر توام چون باده مطعون کرده اند

کوه غم حاشا که بر دل بسته اندم لاجرم

پایمال و خاک بر فرقم چو هامون کرده اند

باز خر خون مجیر از دلو و حوت چرخ از آنک

یوسف بخت ورا در چاه مسجون کرده اند

تا خرد داند که زیر هفت چرخ آبگون

چار دیوار حیات از طین مسنون کرده اند

سرمه چشم ملایک خاک درگاه تو باد

ای که از بام تو رجم دیو ملعون کرده اند

فارغم ز آمین چو می دانم که طوافان عرش

استجابت با دعای بنده مقرون کرده اند