جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۳۵

از دست غمت به جان رسیدست دلم

صد جامه جان ز غم دریدست دلم

بس خار ز غم خورده و یک روز گلی

از گلبن وصل تو نچیدست دلم