جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۳۰

رخسار توأم ماه تمامست به چشم

بی زلف توأم جهان چو شامست به چشم

از زلف نهاده ای بتا زنجیری

دیدی که سر زلف تو دامست به چشم