بیا که بی تو ندارد دل من اسبابی
به هر جهت که نظر می‌کنم به هر بابی
به چشم شوخ تو سوگند می‌خورم شبها
نیامده‌ست به چشمم ز عشق تو خوابی
لب تو چشمه نوش است و من چنین تشنه
به جان تشنه فروهل ز لعل خود آبی
سر دو زلف تو تاب دل من مسکین
مده به زلف پر آشوب خویشتن تابی
که بیش از این نبرد دل ز مردم هوشیار
چرا که بحر غمت [را] نبوده پایابی
شب دو زلف تو تاریک و ره نمی‌دانم
مگر برآیدم از روی دوست مهتابی
مرا تو مردمک دیدهٔ جهان بینی
که دیده سجده دو کس را دورن محرابی
به درد دل ز طبیبم طلب کردم
مرا ز لعل تو فرمود جام جّلابی
جواب داد که در صبر کام می‌یابند
به جان تو که مرا نیست بیش ازین تابی