جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۱۶۷

به دل گفتم برو شست دو زلفش را پناهی کن

گوا نه مردم دیده به راهش عذرخواهی کن

بگو از شوق آن قامت قیامت می کنم هردم

سهی سروا به لطف خود به سوی ما نگاهی کن

چو زلف کافرت جانا به سودا شهرتی دارد

که گفتت ای دل مسکین که سودای سیاهی کن

اگرچه بر هلال ابرویت پیوسته مشتاقم

نظر بر ما بیا و همچو رویت هر به ماهی کن

اگرچه صاحب حسنی و عشّاقان تو بسیار

چو آئینه رخت روشن حذر از سوز آهی کن

منم طفل بشیر راه عشق ای یوسف کنعان

بده کام دلم باری نظر بر بی گناهی کن

عزیز مصر دلها شد زلیخا در رخش خندان

ندادش کام دل دلبر برو رویش به چاهی کن

گدای کوی وصل تو ز جان گشتم تو می دانی

بیا از روی لطف ای جان گدا را پادشاهی کن

تو شاه لشگر عشقی خیالت غارت دل‌ها

کمند بگذار میل دل سوی خیل و سپاهی کن

دلا از جاده اخلاص پا بیرون منه زنهار

دعای دولت جانان بگوی و رو به راهی کن

جهانی دشمن جانم شده در عشق روی تو

دل خود را قوی دار و به درگاهش پناهی کن