جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۵۴

بر سر کوی تو افغان چه کنم گر نکنم

دیدهٔ جان به تو حیران چه کنم گر نکنم

خانه صبر من ای نور دو چشمم ز فراق

در غم عشق تو ویران چه کنم گر نکنم

گرچه عهد من دلخسته شکستی به جفا

با غم روی تو پیمان چه کنم گر نکنم

آشکارا چو تو خون دل ما می‌ریزی

درد دل را ز تو پنهان چه کنم گر نکنم

گوهر و زر به فراق رخت ای جان به جهان

ز رخ و چشم خود ارزان چه کنم گر نکنم