جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۳۸

من دیده با خیال تو بر هم نمی‌زنم

بی یاد روح بخش تو یک دم نمی‌زنم

تا چند خون دل خورم اندر فراق تو

یک دم نفس به عشق تو بی دم نمی‌زنم

با آنکه خسته‌ای دل ما را به تیغ هجر

ای نور دیده ناله ز دردم نمی‌زنم

از غم به جان رسید دل مستمند من

آخر ببین که یک دم بی غم نمی‌زنم

روزی نمی‌رود که سر خویش حلقه‌وار

بر درگه وصال تو هر دم نمی‌زنم

گفتم که همدمم مگر آن نازنین شود

یک دم به عمر خویش به همدم نمی‌زنم

گفتم به ریش دل به جهانم تو مرهمی

مرهم تویی و لاف ز مرهم نمی‌زنم