جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۲۸

بر آب دیده چون سروش نشانم

روانش جان چو گل بر سر نشانم

چه کردم جز وفاداری که دایم

ز جان زهر فراقت را چشانم

نگارینا خبر داری که هر دم

برد خیل خیالت مو کشانم

خیالت گر شبی مهمانم آید

به جان تو که بر چشمش نشانم

ز تاب آتش هجرت جهان سوخت

مگر زآب وصالت وانشانم

اگر پای سگ کوی تو بوسم

نیاید در نظر گردن کشانم

ز دامانش ندارم دست امّید

دلا تا در جهان باشد نشانم