نگار چابکِ مهروی مهوش
بت سیمین عذار شوخ سرکش
ز زلف تابدار و رنگ رخسار
نهد هر لحظه نعل من در آتش
چو زلف سرکشت جانا ازین بیش
مکن حال دل ما را مشوّش
خوشش بادا نسیم صبحگاهی
که کرد از بوی زلفت وقت ما خَوش
به تیغم گر زند زان دست و بازو
شوم قربان نمی‌گویم به ترکش
اگر باد آورد بویی ز کویش
به بوی خاک کویش می‌کنم غش
به یاد آنکه اندر بر کشی یار
جهان حالی بلای هجر می‌کش