در فراقش رود خون از دیده می‌بارم هنوز
وان ستمگر می‌نگوید ترک آزارم هنوز
سال‌ها تا گلبن مقصود را می‌پرورم
زآب چشم و بر نمی‌آید گل از خارم هنوز
گرچه بر باد هوس شد خرمن امّید من
تخم مهرش بر جبین دوستی کارم هنوز
گرچه صد داغست بر جانم ز هجران نگار
داغ مهرش بر جبین دوستی دارم هنوز
دلبر از کوی محبّت پای اگر بیرون نهاد
من به دست ناامیدی سر نمی‌خارم هنوز
زاری و افغان من بی‌او گذشت اندر فلک
وآن نگار آگه نگشت از نالهٔ زارم هنوز
گرچه در مهرش مرا جان و جهان از دست رفت
همچنان رحمت امیدست از جهاندارم هنوز